เราไม่ควรดูถูกความคิดใคร เพราะคนเราคิดต่างกันได้ ยังไงก็เป็นคำพูดที่ถูกวันยังค่ำ แต่ในบริบททางธุรกิจแล้ว หลายหลายครั้งมันคิดต่างไม่ได้ โดยเฉพาะตอนสรุปสุดท้ายก่อนดำเนินการ เราไม่ควรมองว่าความคิดของเรรที่ดูแล้วด้อยคุณภาพกว่าผู้อื่น เป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ควรพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น ไม่มีองค์กรใดที่ไม่มีความเหลื่อมล้ำคุณภาพทางความคิด อย่าไปเรียกร้องในเรื่องนี้ เพราะเป็นคนละเรื่องกับสิทธิเสรีภาพทาความคิด … วัฒนธรรมองค์กรแบบสนับสนุนข้อมูลการตัดสินใจแก่นายคนเดียว (โลกทั้งใบให้นายคนเดียว) บางทีก็มีประสิทธิภาพกว่าการร่วมแสดงความคิดเห็น อย่างนี้จะเรียกว่าไม่ร่วมแรงร่วมใจก็ไม่ได้ แต่เป็นการแบ่งหน้าที่ตามความสามารถให้เกิดประสิทธิผลต่างหาก หากพิสูจน์ทราบว่า 99 คนด้อยคุณภาพทางความคิด (บางคนเด่นแต่มักจะเป็นง่อย) 1 คนเด่นคิดเด่นตัดสินใจ ก็อย่าไปฝืนการร่วมแสดงความคิดเห็นตามแฟชั่นยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ดังนั้นแล้ว จึงสรุปถึงปัจจัยสำคัญของวัฒนธรรมแบบนี้คือ 99 คนที่ต้องตระหนักถึงหน้าที่ ขนขวายเรียนรู้ ไม่ใช่คิดว่าตัวเองโง่ ส่วน 1 คนข้างบนไม่ต้องสนใจ ระดับนั้นเขาเอาตัวรอดได้ หรือไม่ก็หาคนมาสวมได้ไม่ยาก