ในช่วงระบาดของโควิด 2019 ออกไปไหนก็ไม่สะดวก การหากิจกรรมยามว่างในบ้านกลายเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องใช้เวลาคิดขวนขวายมากขึ้นอย่างน่าฉงน ครั้นงานประจำ งานอดิเรก งานกึ่งอดิเรก ก็เริ่มสร้างความเบื่อหน่ายเพิ่มขึ้นตามระยะเวลารอคอยมาตรการผ่อนคลายขึ้นทุกที ประกอบกับอุปกรณ์เสริมแต่งกิจกรรมต่างๆ ก็เริ่มจะไม่มีที่ทางให้เก็บจากการที่ได้รับผลกระทบตามกระแสนิยมและความจำเป็นในการสั่งสินค้าทางออนไลน์ จึงเป็นที่มาของการริเริ่มโครงการคิดเอง ทำเอง ด้วยการมองหาสิ่งของรอบตัว โดยมุ่งเน้นให้เกิดกิจกรรมแปลกใหม่ ลดพื้นที่เก็บของ และแอบนึกถึงผลพลอยได้ที่น่าจะสามารถขยายผลต่อไปได้บ้าง … โต๊ะปิงปองสีเขียว … กินพื้นที่ … พับเก็บดีหรือใช้วางของดี … วางของละกัน พับเก็บไปตัวหนึ่ง ลดพื้นที่ไปกึ่งหนึ่ง … แล้วถ้าจะเล่นหละ ก็กางออก เล่นคนเดียวร่วมกับเครื่องยิงปิงปองได้ … เหนื่อยกาง เหนื่อยปรับพืื้นที่ ก็เล่นแบบตีเป็นกระดานโต้ครึ่งโต๊ะแล้วกัน … พอเอาเข้าจริง มันไม่เหนื่อย ไม่รู้สึกออกกำลังเท่าไร ตีออกง่าย เก็บลูกเหนื่อย (สรุปก็เหนื่อยนะ) … ขี้เกียจเก็บ เริ่มตีแบบตกพื้นก็ได้ wa … เริ่มสนุก เริ่มสังเกตเห็นเส้นตารางของพื้นกระเบื้อง … เริ่มเครียด เพราะพยายามบังคับให้มันเด้งมาตกตรงพื้นที่ของกระเบื้องที่ต้องการ (เพราะมันพอดีกับตำแหน่งวงสวิงการตี จะได้ไม่เหนื่อยตีพลาด เหนื่อยตามเก็บ) … รู้สึกถึง Conflict of Interest ว่าจะเอาเหนื่อยออกกำลัง หรือจะเอาสบาย ตีเพลินดี … เฮ้ย ปิ๊ง (เสียงเครื่องอบผ้าดัง) ตามคติโบราณที่ว่าเป๊ะ “เครื่องอบผ้าดัง ปัญญาเกิด” … เปลี่ยน CoI เป็น value added ซะเลย เอาทั้งเหนื่อย ทั้งทักษะ ใส่เงื่อนไข กติการเพิ่มเข้าไปหน่อย … จากเดิมคือปิงปองตีกันให้ตาย กลายมาคล้ายสควอชฉบับขำๆ ขยายพื้นที่ด้านหลัง … อยากกำหนดจุดตกก็ต้องให้คะแนนความยาก ตกขอบหน้าขอบหลังสิยาก ตกช่วงพื้นที่ว่างตรงกลางนั้นง่ายนัก … ทั้งหมดนี้คือจุดเริ่มต้นดิบๆของเกมกีฬาประเภทใหม่ที่ผมเรียกมันว่า “ท็อทสควอช” เออ เอากับมันสิ!
