ผมเคยมีคำถามว่า core competency ขององค์กร (หรือมองเเป็น strength) ซึ่งเป็นการมองภายใน กับ opportunity ที่เป็นการมองภายนอก อะไรคือสิ่งสำคัญกว่ากันในการตัดสินใจก้าวเดินไปข้างหน้า กล่าวคือ ถ้าบริษัทที่เก่งเรื่องการทำทิชชู่จะแตก line ไปทำสำลีที่ดูว่ามีความสัมพันธ์กัน หรือจะทำไม้เซลฟี่ที่มาแรงขายดี แน่นอนว่าเราต้องคิดทั้งสองสิ่งประกอบกัน แต่ในเบื้องต้นนี้ผมสรุปได้ว่าโอกาสจากภายนอกเป็นสิ่งสำคัญกว่า โดยมีปัจจัยแห่งการเรียนรู้และพัฒนาให้ไปถึงโอกาสเหล่านั้นแม้ว่าจะยังไม่มีความรู้ เป็นองค์ประกอบที่สำคัญยิ่ง การที่ยึดติดกับจุดแข็งเดิมไม่ต่างอะไรกับการมีกรอบหรือการถูกจำกัดโอกาสใหม่ ประสบการณ์ใหม่ ทั้งนี้ความรู้เก่าหรือใหม่ย่อมสามารถบูรณาการได้ คนที่สามารถหาจุดเชื่อมต่อสร้างความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ได้ คือผู้สร้างนวัตกรรมนั่นเอง ดังนั้น ทักษะที่ชี้เป็นชี้ตายในอนาคต ในยุคที่ทุกสิ่งถูกขึ้นหิ้งว่าเป็นอัจฉริยะ คือความสามารถในการเรียนรู้ถึงแก่นในชั่วข้ามคืน กับ การทำให้สำเร็จได้ทั้งที่ไม่รู้